Ter nagedachtenis van Wiert Omta, die zoveel voor de Omtainfo-website heeft betekend, zet ik hierbij, mede op verzoek van zijn weduwe Sanne Zuijderduin (zie ook de onderstaande fraaie foto van Sanne en Wiert) de tekst van het artikel dat in het december-nummer van de NNVE (Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde) is verschenen.
Onno Omta
Toen Wiert in juli 2020 te horen kreeg dat hij darmkanker had en dat het er niet goed uitzag, moest hij die informatie even ‘op zich in laten waaien,’ zoals hij dat zo mooi formuleerde. Na een paar dagen ging hij op zoek naar informatie. ‘Mij viel op dat het óf over de strijd ging die je moet voeren, óf over het zoeken naar toch nog een therapie of ingreep, een vastklampen aan het leven. Ik herkende mij niet in die uitersten. Ik kon weinig vinden over hoe het ís, wat het betekent voor je leven, hoe dat tot stilstand komt. Dus ging ik daar over schrijven op mijn blog wiertomta.nl.’
Hij vroeg fotografe Josje Deekens foto’s te maken. ‘Mijn verhaal heb ik in een rauwe vorm gegoten en daar passen de foto’s van Josje goed bij. Je kunt wel schrijven over je eerste luier, maar je kunt het ook laten zien. Dat is directer. Ik voel geen schroom bij die foto, want die luier is mijn beste vriend. Er zullen vast wel wat dagen overheen gegaan zijn voor ik het advies van mijn vrouw Sanne ter harte nam om hem te gaan dragen. Maar het ding geeft me bewegingsvrijheid. Ik kon ineens weer uren van huis en dat was ik niet meer gewend.’
Josje is al jarenlang goed bevriend met Sanne. Het voelt voor Wiert dan ook logisch haar te vragen zijn laatste levensfase op beeld vast te zeggen en dan doodgereden worden. Nu werd de dood aangekondigd. En zo’n aangekondigde dood gaat gepaard met een enorme intimiteit. Dat is buitengewoon prettig. Je krijgt er een drie-vierdubbel leven voor terug. Ik kijk naar mijn vrienden en familie. Wie ze zijn en hoe ze verder zullen gaan zonder mij. En ik heb er veel vertrouwen in gekregen dat ze zich wel gaan redden. Dat vertrouwen is alleen maar gegroeid.’
Hij heeft zijn zaken inmiddels allemaal zo goed als geregeld en de mogelijkheden voor zijn levenseinde met zijn huisarts besproken. ‘Ik ben daar niet stellig over. Het afgelopen jaar ben ik twee keer bijna dood geweest. Je hebt niet in de hand hoe het gaat. En op dat moment had ik het idee: laat dat ballonnetje maar lekker leeglopen. Maar als ik te veel pijn krijg of ik niet meer thuis kan blijven, komt euthanasie in beeld. Ik hoef dat nu nog niet te besluiten. Zolang ik maar weet wat de mogelijkheden zijn. Mijn huisarts heeft me beloofd dat alles goed is. Ik heb veel vertrouwen in wat de medische stand me kan bieden. Dat geeft een vertrouwen waardoor ik het proces los kan laten en over me heen kan laten komen. Ik wil niet alles tot in detail regelen. Ik weet alleen dat ik thuis wil sterven, als het even kan.’